Πολύ σύντομα η Τουρκία πρόκειται να αποκτήσει νέο πρεσβευτή στην Ουάσιγκτον. Εάν μάλιστα δεν μεσολαβήσει κάποια έκπληξη, αυτός που θα κληθεί να καθίσει στη «φλεγόμενη» καρέκλα είναι ο Μουράτ Μερκάν, ο οποίος από το 2017 ηγείται της αμερικανικής διπλωματικής αποστολής στο Τόκιο. Είναι γεγονός βεβαίως ότι ο 62χρονος πρώην ακαδημαϊκός Μερκάν δεν ανήκει στους διπλωμάτες καριέρας. Διαθέτει όμως άλλα προσόντα, τα οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση μπορούν να κάνουν τη διαφορά – με κυριότερο απ’ όλα ότι απολαμβάνει την απόλυτη εμπιστοσύνη του Ταγίπ Ερντογάν και έχει απευθείας δίαυλο επικοινωνίας μαζί του.

Η σημασία αυτού του διορισμού – ο οποίος ανακοινώθηκε στις 8 Δεκεμβρίου, περίπου έναν μήνα μετά τη νίκη Μπάιντεν στις εκλογές – είναι σαφής. Ο Ερντογάν γνωρίζει καλά ότι τώρα που δεν υπάρχει ο Τραμπ για να συνεννοείται προσωπικά μαζί του, πρέπει να βρει άλλον τρόπο για να διασφαλίσει ότι δεν θα έχει τις Ηνωμένες Πολιτείες απέναντί του, καθώς έτσι θα είναι ευάλωτος ανά πάσα στιγμή – πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά. Ο Αμερικανοί και ο νέος πρόεδρός τους, από την άλλη, είναι σαφές πως δεν προτίθενται να χαρίσουν στους ανταγωνιστές και αντιπάλους τους, όπως η Ρωσία, την παραδοσιακή τους σύμμαχο και μια χώρα με τόσο μεγάλη επιρροή και σε καίρια θέση.

Στην Τουρκία η ελληνική διπλωματική αποστολή – Οι στόχοι της Άγκυρας και οι προσδοκίες της Αθήνας από τον διάλογο
Το συμπέρασμα είναι περίπου αυτονόητο: Πριν από οτιδήποτε άλλο, Ουάσιγκτον και Αγκυρα θα εξαντλήσουν τις δυνατότητες να βρουν κοινό τόπο και να ξαναφτιάξουν τις σχέσεις τους. Θα το κάνουν δε όχι με βάση τα δεδομένα του προηγούμενου αιώνα, όταν τα πραξικοπήματα στην Τουρκία διαδέχονταν το ένα το άλλο και η χώρα ήταν αδύναμη οικονομικά, αλλά στο φόντο των νέων δεδομένων.

Τι απαιτείται λοιπόν, ανάμεσα σε όλα τα άλλα, για να ξεκινήσει ένας τέτοιου τύπου διάλογος; Μα φυσικά, κλίμα εμπιστοσύνης και άνθρωποι οι οποίοι όχι απλώς θα εννοούν αυτά που θα λένε, αλλά θα εκφράζουν χωρίς… αστερίσκους και ενδιαμέσους τις προθέσεις και τη βούληση των ηγετών των δύο χωρών. Οπως δε εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς, αυτό ισχύει πρωτίστως για την Τουρκία, μια και στην περίπτωση των ΗΠΑ υπάρχει ένα δομημένο θεσμικό σύστημα που δεν επιτρέπει ιδιαίτερες αποκλίσεις του εκάστοτε υπουργού Εξωτερικών από τον πρόεδρο – στη συγκεκριμένη περίπτωση, του Αντονι Μπλίνκεν από τον Τζο Μπάιντεν.

Διαβάστε περισσότερα>>